Humanista i obywatel świata - ks. Ignacy Posadzy TChr
Z biskupem Stanisławem STEFANKIEM TChr, ordynariuszem łomżyńskim, rozmawia Michał Bondyra
25. rocznica śmierci i co dopiero rozpoczęty rok współzałożyciela Towarzystwa Chrystusowego sługi Bożego ks. Ignacego Posadzego skłania do fundamentalnego pytania o idee, jakie przyświecały przyszłemu błogosławionemu i czy Towarzystwo Chrystusowe dziś je realizuje?
– Sługa Boży Ignacy Posadzy był człowiekiem głębokiej wiary i kapłanem żyjącym duchem Kościoła. Otrzymał zadanie wyznaczone przez Kościół, głosem własnego biskupa, w tak zaskakującym po ludzku programie, jak zlecenie zakładania zgromadzenia zakonnego. Był kapłanem diecezjalnym zaangażowanym w wychowanie młodzieży i działalność pisarską. Do wykonania tego zadania nie otrzymał praktycznie specjalnej pomocy ze strony kapłanów zakonnych. Był równocześnie nowicjuszem, mistrzem nowicjatu i przełożonym. Podejmował się tych obowiązków w duchu wiary w poddaniu się poleceniom Kościoła. Nie podnosił nigdy własnych planów i osobistych motywów.
Towarzystwo Chrystusowe służy Polakom w stale zmieniających się warunkach społecznych i ekonomicznych. Wymaga to wrażliwości na potrzeby lokalne i elastyczności w budowaniu wewnętrznych planów. Stąd wymóg bardzo bliskiej współpracy Zarządu Towarzystwa z biskupami miejsca. Troskę o tę współpracę zapisał założyciel w ustawach Towarzystwa. Przez wiele lat osobiście byłem świadkiem bardzo serdecznego zabiegania ojca Ignacego o najbliższą relację kapłanów Towarzystwa z pasterzami Kościoła.
Ks. Ignacy, zanim jeszcze został kapłanem, spotykał się z problemami polskiej emigracji, w sposób szczególny robotników sezonowych z zaboru rosyjskiego. Czy mimo innych emigracyjnych uwarunkowań między problemami Polaków na obczyźnie przed wiekiem a tymi współcześnie można doszukać się jakiejś analogii?
– W ciągu ostatnich dziesiątków lat warunki życia emigrantów w istotny sposób się polepszyły. Wciąż jednak niezmiennie ważne są dwa zadania duszpasterzy wspólnot polonijnych: po pierwsze, tworzyć parafie według programu duszpasterskiego nawiązującego do tradycji ojczystych, niezależnie nawet od języka; po drugie, wspomagać wszystkie inicjatywy, które jednoczą rozproszonych i niekiedy poróżnionych rodaków. Msza św. dla Polaków, a zwłaszcza własny kościół z salami parafialnymi, był zawsze podkreślanym przez ojca Ignacego ideałem pracy chrystusowców. Powtarzał często, że: „Najświętsza Ofiara – Eucharystia stanowi ostateczną i podstawową racją naszego powołania, tak też ona musi być głównym przedmiotem naszej wiary i miłości”. Stąd też zawsze zadaniem numer jeden duszpasterza jest organizowanie Mszy św. dla Polaków.
Jak dzisiaj w emigracyjnych warunkach powinni zachowywać się kapłani, by swym działaniem choćby zbliżyć się do formatu osoby sługi Bożego ks. Posadzego?
– Ojciec Ignacy przygotowywał się do kapłaństwa w trudnych latach kończącej się I wojny światowej – studia w Fuldzie – i w początkach powstawania niepodległej Polski. Stąd w jego osobowości spotykamy zharmonizowaną postawę gorącego patrioty z pełnym szacunku odniesieniem się do obcych, nawet wrogich, narodów. Ład ten rodził się z jednego źródła: miłości Boga i bliźniego. Takim humanistą i obywatelem świata był ojciec Ignacy – rozmiłowany w tysiącletniej historii chrześcijańskiej Polski. Myślę, że ta postawa w szczególny sposób powinna cechować każdego chrystusowca zaangażowanego w pracy wśród emigrantów.
W licznych kontaktach ze społecznością lokalną kapłan stawiany jest bowiem niekiedy jako pomost łączący różniące się strony. Rolę tego pomostu ułatwi z pewnością każdemu duszpasterzowi osobisty takt, szerokie spojrzenie i szacunek do każdego człowieka.
Bp Stanisław Stefanek urodził się 7 maja 1936 r. w Majdanie Sobieszczańskim. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1959 r. w Towarzystwie Chrystusowym w Poznaniu. W latach 1954-60 studiował teologię i filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej w Poznaniu. Kolejne pięcioletnie studia specjalistyczne na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego zakończył obroną pracy magisterskiej. W latach 1965-80 wykładał Stary Testament w WSD Towarzystwa Chrystusowego w Poznaniu; równocześnie pełniąc kolejno funkcje prefekta i wicerektora. W latach 1973-76 był asystentem na Wydziale Teologicznym Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. W 1980 r. doktoryzował się na Wydziale Teologicznym KUL. Od tego samego roku pracuje w Instytucie Studiów nad Rodziną ATK kolejno jako adiunkt, starszy wykładowca, wicedyrektor, a od 1993 r. dyrektor. 4 lipca 1980 r. został ustanowiony biskupem pomocniczym w Szczecinie, a 24 sierpnia konsekrowany przez biskupa szczecińsko-kamieńskiego Kazimierza Majdańskiego w katedrze szczecińskiej. 26 października 1996 r. mianowany biskupem łomżyńskim. Uroczysty ingres do katedry łomżyńskiej odbył się 17 listopada 1996 r. Biskup Stefanek jest członkiem Prezydium Papieskiej Rady Rodziny oraz wiceprzewodniczącym Rady Episkopatu Polski ds. Rodziny.
Copyright © Przewodnik Katolicki 3/ 2009
